Rabarber op de snijtafel…

Kinderen van de Pius X en de Regenboog die met hun tuintje klaar zijn mogen rabarber gaan plukken. De planten staan in een afgelegen hoek van de boomgaard. “Voor elk kind twee stelen”, is de afspraak.

Terwijl een van de kinderen toch even vraagt: “Hoe doe je dat?”, zijn drie anderen al aan het trekken en snijden. “Nee, niet zo!“, roept iemand. Ik doe het even voor: “Zet je benen stevig neer, pak
de stengel onderaan vast, maak dan vanuit de onderarm een draaibeweging en trek tegelijk heel flink”. Puf.
“Ja, dat is werken en dan voor 26 kinderen”, zie ik er een paar denken. Behalve uittrekken is ook kiezen belangrijk . “Deze stengel maar niet, ziet er onderaan niet zo roze uit”, hoor ik een kind mompelen, terwijl haar vriendinnetje achterover valt als haar stengel plots losschiet. En dan ineens alle vier in discussie. Over de rozeachtige kleur van de stengel waar je op moet letten. Maar wat is roze! Kinderen kunnen dit soort dingen snel onderscheiden. Als je de ervaring maar aanbiedt. Ondertussen wordt aan de snijtafel hard doorgewerkt. Van de meester mogen ze een scherp mes gebruiken. ”Moet toch kunnen… niet dan?” en kijkt me vragend aan. Het snijteam werkt ondertussen met dichtgeknepen monden hard door om de hele rij kinderen nog tijdig te bedienen. Tien stukjes rabarber per kind is toch 260 keer snijden. Wat er thuis mee moet gebeuren, is voor sommigen een raadsel. Anderen zijn er al zo bekend mee dat ze de rabarber ter plekke rauw staan op te eten.

Jan de Moor, Lingewaard Natuurlijk