Hé… Jan van de tuintjes

Zo’n uitroep van twee oud-leerlingen van IKC Pius X geeft je direct een lekker gevoel. Ze herkennen je nog en weten wat je doet. Toch flitste tegelijk iets anders door mijn hoofd. Wat herinneren kinderen zich op latere leeftijd nog van de schooltuin. Hoe werkt zo’n ervaring door, wat wordt onthouden?

Er is in de wereld maar één onderzoek naar die vraag gedaan. Conclusie: na tientallen jaren was bij veel ouderen de schooltuin uit hun jeugd nog springlevend. Ze waren weer begonnen met tuinieren, volgden cursussen en hadden nog sterke herinnering aan boomplantdagen.

Carmen en Lynn, twee jonge meiden van 15 jaar en leerling op het VMBO te Lent vertellen over 5 jaar geleden. Carmen: “Ik heb mijn naambord nog en weet nog precies waar mijn tuintje lag… ik herinner me dat ik de hele dag zat te wachten tot we weer mochten gaan en… werd er heel blij van”. Lynn: “Ik wilde in mijn tuintje altijd onmiddellijk aan de slag en als iemand er doorheen liep dacht ik: oei straks heb ik geen eten. Frietjes op school van de eigen aardappelen eten, was gewoon super”. Beiden geven ze aan dat je zo op een leuke manier leert hoe iets groeit en dat het fijn is om met opa en oma te gaan kijken. Even weg van school vonden ze fijn, maar lezen van de bijbehorende lesjes en af en toe naar uitleg moeten luisteren vonden ze pittig, maar begrepen wel dat het ook in de tuintjes om onderwijs gaat. Allebei zetten ze nog aardbeiplantjes als het zo uitkomt. De vraag is natuurlijk: Hoe denken beide meiden als we weer vijf jaar verder zijn of over 50 jaar! Hoe werkt de schooltuin eigenlijk door op latere leeftijd?

Jan de Moor